ارزیابی عملکرد خودمراقبتی و ارتباط آن با خودکارآمدی درک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: در بیماری دیابت، بیماران نقش مهمی در درمان و کاهش عوارض بیماری دارند و خودمراقبتی از مهم ترین عوامل برای تحت کنترل درآوردن بیماری است. خودکارآمدی برای ارتقای رفتارهای خودمراقبتی در بیماران دیابتی لازم و ضروری می باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی با خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش توصیفی ـ تحلیلی حاضر روی 95 بیمار 65-30 ساله مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه و با استفاده از پرسش نامه سه قسمتی: داده های آمارنگاری، مقیاس خودکارآمدی دیابت و خودمراقبتی در بیماران  مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گردید. داده ها جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره ی خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش 1/14±5/71 و میانگین نمره خودمراقبتی آن ها 7/11±6/53 بود. بر اساس آزمون همبستگی اسپیرمن بین خودکارآمدی و خودمراقبتی ارتباط مثبت معنی دار نشان داده شد (001/0>p). هم چنین بین خودکارآمدی با تمام ابعاد خودمراقبتی ارتباط معنی دار وجود داشت. (05/0>p). نتیجه گیری: در پژوهش حاضر مشاهده گردید که بین نمره خودکارآمدی و خودمراقبتی همبستگی مثبت وجود دارد. بنابراین خودکارآمدی به عنوان یکی از پیش شرط های مهم و اساسی برای انجام رفتارهای خودمراقبتی است و ضرورت تقویت خودکارآمدی در برنامه های آموزشی بیماران دیابتی احساس می شود.